Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/154

—   146   —

 — Kogo? — zapytała, marszcząc brwi.
 — Pannę Zbyłtowską...
 — Jeśli zdaleka, to powiem — odrzekła niechętnie. — Panienka ma grać na głodnych robotników i chodzi w południe na próby...
 — Sama?
 — Nie. Z panią Otocką, albo z moją panią, a czasem ze służącym, albo którą z nas.
 — Dziękuję...
 — Byle zdaleka — rozumie pan... Bo inaczej będzie źle!
 I po tych słowach, które brzmiały jak groźba — wyszła. W tej samej chwili Laskowicz usłyszał przezedrzwi głos i śmiech Świdwickiego, następnie jakby szamotanie się, przytłumiony krzyk dziewczyny, odgłos prędkich kroków na schodach — i wreszcie do pokoju wpadł pijany Świdwicki.
 — A wyście co tu robili? — zapytał.
 — Nic — odrzekł Laskowicz.
 A on począł rozglądać się po pokoju, widocznie chcąc się przekonać, czy nie dostrzeże jakiego nieładu — i powtórzył:
 — Nic?
 — Daję panu na to słowo! — zawołał z energią student.