Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/148

—   140   —

do nich nawroty. To też pewnego razu, gdy Laskowicz począł, jak zwykle, zarzucać ją pytaniami o pannę Marynię, odpowiedziała mu opryskliwie:
 — Co pan tak ciągle mówi o pannie Zbyłtowskiej!
 — A może się w niej zakochałem? odparł marszcząc brwi student.
 Na to oczy jej zaświeciły w jednej chwili gniewem.
 — Jeszcze czego!
 A on jął patrzeć na nią przenikliwie i zapytał:
 — Dlaczego panienka mówi: »jeszcze czego?«
 — Bo tak panu do niej, jak mnie do...
 I urwała nagle — lecz on dokończył:
 — Naprzykład: do pana Krzyckiego?
 Wówczas wybuchnęła jeszcze większym gniewem:
 — Co się pan wtrąca w nieswoje rzeczy!
 — Ja się do niczego nie wtrącam. Mówię tylko, że gdyby się panienka w nim zakochała i gdybym ja, usłyszawszy o tem, powiedział: »jeszcze czego!« — toby panience było przykro... I byłoby słusznie przykro... Bo jeśli księża gadają, że nawet i Boga wolno kochać, to cóż do-