Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/105

—   97   —

 — Zapis najlepiej dowodzi, że o niej nie zapomniał — rzekł Groński. — I z całego tego testamentu pokazuje się, że to był jednak człowiek z większem sercem, niż ludzie myśleli.
 — Z pewnością — odrzekł Krzycki.
 Czas jakiś szli w milczeniu, poczem Władysław zaczął znów mówić:
 — Co do mnie, to jednak wolę, że ona nie jest córką nieboszczyka.
 — Dlaczego? Czy to ma jaki związek z zapisem?
 — Nie. Zapisu w żadnym razie nie przyjmę — nigdy!
 — To dobrze, ale powiedz mi, dlaczegoś ty się tak ostro od tego zastrzegał, że aż to wszystkich dziwiło.
 — Bo jest jedna okoliczność, której ani matka, ani nikt się nie domyśla, a którą panu szczerze wyznam. Oto ja tę dziewczynę w swoim czasie zbałamuciłem.
 A Groński zatrzymał się nagle, spojrzał na Krzyckiego i zawołał:
 — Masz tobie!
 I ponieważ sam nie brał takich rzeczy lekko, a prócz tego poprzednie opowiadanie Krzyckiego