Strona:Henryk Sienkiewicz - Światła i kwiaty.djvu/78

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

wadzą do uspokojenia duchowego. To uspokojenie jest duszą życia i bez niego nie ma ono (krótko mówiąc) sensu.

Większość ludzi woli chodzić po ziemi, niż wspinać się na szczyty.

Nie znam zakątka ziemi, w którymby tylu marnowało świetne zdolności, co u nas, — w którymby ci nawet, którzy coś dają, dawali tak mało — tak niesłychanie mało, w stosunku do tego, co im Bóg dał.

Życie, jakie ono jest, tajemnicze, czy nie tajemnicze, musi być wypełnione szeregiem prac i czynów.
Jeżeli jest niepodobieństwem odpowiedzieć sobie na rozmaite: »dlaczego?«, — to jednak należy coś robić — sam czyn bowiem może być do pewnego stopnia odpowiedzią. Może