Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/492

—   484   —

zywany przez Murzynów przedmiot — i wielkie zdziwienie odbiło się na jego twarzy.
 — Poproście tu kapitana — rzekł.
 Lecz zanim Murzyni dobiegli, kapitan ukazał się przed namiotem, wybierał się bowiem na antylopy.
 — Patrz, Glen — rzekł doktór, wskazując ręką w górę.
 Kapitan zadarł z kolei głowę, przysłonił oczy ręką i zdziwił się niemniej od doktora.
 — Latawiec! — zawołał.
 — Tak, ale Murzyni nie puszczają latawców, więc skąd się tu wziął?
 — Chyba jakaś osada białych znajduje się w pobliżu lub jakaś misya?…
 — Trzeci dzień wiatr wieje z zachodu, czyli ze stron nieznanych i prawdopodobnie tak samo niezaludnionych, jak ta dżungla. Wiesz zresztą, że tu niema żadnych osad ani misyi.
 — To rzeczywiście ciekawe…
 — Trzeba koniecznie zdjąć tego latawca…
 — Trzeba. Może się dowiemy, skąd pochodzi.
 Kapitan dał rozkaz. Drzewo miało kilkadziesiąt metrów wysokości, ale Murzyni wdrapali się natychmiast na szczyt, zdjęli ostrożnie uwięzionego latawca i oddali go w ręce doktora, który, spojrzawszy nań, rzekł:
 — Są jakieś napisy… Zobaczmy…
 I, przymrużywszy oczy, jął czytać.
 Nagle twarz mu się zmieniła, ręce zadrżały.
 — Glen — rzekł — weź to, przeczytaj i upewnij