testamentem Borzobohatej zapisano, aby dalsi krewni nie szarpali.
— Tak jest. Ale trybunałów teraz niemasz, a pan Sapieha co innego też ma na głowie.
— Możnaby dziewczynę w ręce mu i w opiekę oddać. Mając ją na oczach, prędzejby dla niej co uczynił.
Kmicic spojrzał ze zdziwieniem na pana starostę.
— Co on w tem ma, że się chce jej ztąd pozbyć? — pomyślał.
Starosta zaś mówił dalej:
— Trudno, aby w obozie, w namiocie pana wojewody witebskiego mieszkała, ale mogłaby przy córkach wojewodzińskich zostawać.
— Nie rozumiem! — pomyślał Kmicic — zaliby on naprawdę chciał jej być tylko opiekunem?
— W tem jeno trudność, jakby ją w tamte strony w dzisiejszych niespokojnych czasiech wysłać. Trzebaby z kilkaset ludzi, a ja Zamościa ogałacać nie mogę. Gdybym to znalazł kogo, coby ją w bezpieczeństwie dowiózł… Ot, waćpan mógłbyś się podjąć, bo i tak do pana Sapiehy idziesz. Dałbym ci listy… a waćpan dałbyś mi kawalerski parol, że ją bezpiecznie doprowadzisz.
— Ja mam ją do pana Sapiehy prowadzić? — rzekł ze zdumieniem Kmicic.
— Alboż to taka funkcya niemiła… Choćby też i do afektu po drodze przyszło?
— Ehe! — rzekł Kmicic — już tam moje afekty kto inny dzierżawi, a choć tenuty mi nie płaci, przecie dzierżawcy zmieniać nie myślę.
