Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/200

 — Miłościwy królu i panie! — rzekł — przy tobie żyć i umierać!...
 Na te słowa szlachetne serce królewskie zmiękło jak wosk, i nie zważając na wstrętną postać rycerza, pan ścisnął mu głowę rękoma i rzekł:
 — Milszyś mi, niżeli inni w atłasach. Na Matkę Najświętszą, mniejszych starostwami nagradzają — jakoż nie będzie to bez nagrody, coś uczynił. Nie przecz! dłużnikiem ci jestem!
 A inni zaraz poczęli wykrzykiwać za królem:
 — Nie było jeszcze większego rycerza!
 — Ten jest i między zbaraskimi najprzedniejszy!
 — Nieśmiertelnąś chwałę pozyskał!
 — Jakżeś to się przez kozaków i Tatarów przedarł?...
 — W błotach się ukrywałem, w trzcinach, lasami szedłem... błądziłem... nie jadłem.
 — Jeść mu dajcie! — krzyknął król.
 — Jeść! — powtórzyli inni.
 — Okryć go!
 — Niech ci jutro konia i szaty dadzą — rzekł znowu król. — Na niczem ci zbywać nie będzie.
 Wszyscy prześcigali się, za przykładem króla, w pochwałach dla rycerza. Wnet poczęto go znowu zarzucać pytaniami, na które z największą trudnością odpowiadał, bo osłabienie ogarniało go coraz większe i ledwie już na wpół był przytomny. Wtem przyniesiono posiłek, a zarazem wszedł ksiądz Cieciszowski, kaznodzieja królewski
 Rozstąpili mu się dygnitarze, bo był to ksiądz wielce uczony, poważany i słowo jego prawie więcej jeszcze znaczyło u króla, niż kanclerskie, a z ambony wypowiadał, bywało, takie rzeczy, których i na sejmie