Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/199

 Król zasłonił oczy.
 — Jezusie Nazareński! Jezusie Nazareński! — mówił cichym głosem.
 Po chwili znów spytał:
 — Długo się możecie trzymać?
 — Prochów brak. Nieprzyjaciel w wałach...
 — Siła go?
 — Chmielnicki... Chan ze wszystkiemi ordami.
 — Chan jest?
 — Tak...
 Nastało głuche milczenie. Obecni spoglądali po sobie — niepewność odmalowała się na wszystkich twarzach.
 — Jakżeście mogli wytrzymać? — spytał kanclerz z akcentem wątpliwości.
 Na te słowa Skrzetuski podniósł głowę, jakby nowa wstąpiła weń siła, błyskawica dumy przebiegła mu przez twarz i odrzekł nadspodziewanie silnym głosem:
 — Dwadzieścia szturmów odpartych, szesnaście bitew w polu wygranych, siedmdziesiąt pięć wycieczek...
 I znowu nastało milczenie.
 Wtem król wyprostował się, wstrząsnął peruką, jak lew grzywą, na żółtawą twarz wystąpiły mu rumieńce, a oczy płomieniały.
 — Na Boga! — krzyknął — dosyć mi tych rad, tego stania, tej zwłoki! Jest chan, czy go niema, przyszło, pospolite ruszenie, czy nie przyszło, na Boga! dosyć mi tego! Dziś jeszcze ruszamy pod Zbaraż!
 — Pod Zbaraż! pod Zbaraż! — powtórzyło kilkanaście silnych głosów.
 Twarz przybysza rozjaśniła się, jak zorza.