Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/085

tyle ze srebrnej misy, obok stojącej, czasem zaś poglądał na wyiskrzone niebo, mrucząc:
 — Mahomet Rosullah...
 Wtem, na spienionym koniu, przypadł zadyszany, okryty krwią, Subagazi; zeskoczył z siodła i zbliżywszy się szybko, począł bić pokłony, czekając na zapytanie.
 — Mów! — rzekł chan ustami pełnemi daktylów.
 Subagaziemu słowa paliły płomieniem wargi, ale nie śmiał przemówić bez zwykłych tytułów, rozpoczął więc, bijąc ciągle czołem, w następujący sposób:
 — Najpotężniejszy chanie wszystkich ord, wnuku Mahometa, samodzielny monarcho, panie mądry, panie szczęśliwy, panie drzewa zaleconego od wschodu do zachodu, panie drzewa kwitnącego...
 Tu chan skinął ręką i przerwał. Widząc na twarzy Subagaziego krew, a w oczach ból, żal i rozpacz, wypluł niedojedzone daktyle na rękę, następnie oddał je jednemu z mułłów, który przyjął je z oznakami czci nadzwyczajnej i zaraz spożywać począł — chan zaś rzekł:
 — Mów prędko, Subagazi, i mądrze: azali obóz niewiernych wzięty?
 — Bóg nie dał!
 — Lachy?
 — Zwycięzcy.
 — Chmielnicki?
 — Pobity.
 — Tuhaj-bej?
 — Ranny.
 — Bóg jeden! — rzekł chan. — Ilu wiernych poszło do raju?