Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/130

 — Jeśli co stanie, to nie wola moja.
 — Powiedzże mi jeszcze raz, że mnie miłujesz.
 Helena spuściła oczy, ale odrzekła z powagą i wyraźnie:
 — Jako nikogo w świecie.
 — Żeby mnie kto złotem i dostojeństwy obsypał, wolałbym takie słowa twoje, bo czuję, że prawdę mówisz, choć sam nie wiem, czem na takowe dobrodziejstwo od ciebie zarobić mogłem.
 — Boś miał litość dla mnie, boś mnie przygarnął i ujmował się za mną i takiemi słowy do mnie mówił, jakich wprzódy nigdy nie słyszałam.
 Helena zamilkła ze wzruszenia, a porucznik począł na nowo całować jej ręce.
 — Panią mi będziesz, nie żoną — rzekł.
 I przez chwilę milczeli, tylko on wzroku z niej nie spuszczał, chcąc sobie długie niewidzenie nagrodzić. Wydała mu się jeszcze piękniejszą, niż dawniej. Jakoż w tej ciemnawej świetlicy, w grze promieni słonecznych, rozłamujących się w tęczę na szklanych gomółkach okien, wyglądała jak owe obrazy świętych dziewic w mrocznych kościelnych kaplicach. A jednocześnie biło od niej takie ciepło i życie, tyle rozkosznych niewieścich ponęt i uroków malowało się w twarzy i całej postaci, że można było głowę stracić, rozkochać się na śmierć, a kochać na wieczność.
 — Od twojej gładkości chyba mi oślepnąć przyjdzie! — rzekł namiestnik.
 Białe ząbki kniaziówny wesoło błysnęły w uśmiechu.
 — Pewnie panna Anna Borzobohata ode mnie stokroć gładsza!