Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/56

 — Po mrozie — rzekł nawpół do siebie, nawpół do Cypryanowicza — zapoci się w ciepłej izbie i rdza odrazu gotowa.
 — A zeszłej nocy musiała dobrze zmarznąć — odpowiedział Cypryanowicz.
 I rzekł to bez żadnej złośliwej intencyi, dlatego tylko, iż przyszło mu na myśl, że Taczewski spędził istotnie ową noc na trzaskającym mrozie; lecz ów oparł zaraz koniec szerpentyny o podłogę i począł mu patrzyć bystro w oczy.
 — Waść do tego pijesz, żem siedział na sośnie?
 — Tak, — odrzekł z prostotą Stanisław — już-ci tam komina nie było.
 — A co byłbyś na mojem miejscu uczynił?
 Cypryanowicz chciał już odpowiedzieć: „to samo“ — ale że pytanie zadane było głosem ostrym, więc rzekł:
 — A po co mam sobie nad tem głowę łamać, kiedym tam nie był.
 Gniew mignął na twarzy pana Jacka, więc, żeby się pohamować, począł chuchać na szablę i wycierać ją jeszcze mocniej; wreszcie wsunął ją napowrót w pochwę i rzekł:
 — Bóg zsyła przygody i szkody.
 I błyszczące przed chwilą oczy przyoblekły mu się znów zwykłym smutkiem, bo wspomniał na jedynego przyjaciela, konia, którego wilcy rozerwali.
 Tymczasem drzwi się otwarły i weszli ze dwora czterej panowie Bukojemscy.
 — Mróz zelżał i śniegi dymią — rzekł Mateusz.
 — Będzie mgła — dodał Jan.
 A wtem ujrzeli Taczewskiego, którego w pierwszej chwili nie spostrzegli.
 — O! — zawołał, zwróciwszy się do Cypryanowicza Łukasz — to ty w takiej kompanii?