Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/49

czerzy zaledwie mógł wysiedzieć, słuchając rozmowy panienki ze Stanisławom Cypryanowiczem. Nieszczęsny młodzian spostrzegł, że ten podobał się jej naprawdę, był bowiem istotnie dzielnym, miłym i wcale niegłupim chłopcem. Rozmowa przy stole toczyła się wciąż o przyszłych zaciągach. Cypryanowicz, dowiedziawszy się od pana Grothusa, że może on sam będzie zaciągał w tych stronach, zwrócił się nagle do panienki i zapytał:
 — Jakie waćpanna wolisz chorągwie?
 A panienka spojrzała mu na ramiona i odrzekła:
 — Usarskie.
 — Wedle skrzydeł?
 — Tak. Raz widziałam usarzy i myślałam, że to chyba niebieskie wojsko. Śnili mi się potem przez dwie noce.
 — Nie wiem, czy się przyśnię, ostawszy usarzem, ale że waćpanna mi się nieraz przyśni, to pewna — i też ze skrzydłami.
 — A czemu tak?
 — Jako właśnie Anioł.
 Panna Sienińska spuściła na to oczy, aż cień od rzęs padł na jej różane policzki, i po chwili odrzekła:
 — Ostań waćpan usarzem.
 Taczewski zaciął zęby i przeciągnął dłonią po spoconem czole, ale przy wieczerzy nie doczekał się ani słówka, ani spojrzenia. Dopiero, gdy wszyscy wstawali już od stołu i w komnacie uczynił się rum krzeseł, słodki, ukochany głos zaszemrał mu nad uchem:
 — A waćpan pójdziesz także na wojnę?
 — By poledz! by poledz! — odpowiedział pan Jacek.
 I w tej odpowiedzi był taki prawdziwy i szczery jęk bólu, że ukochany głos ozwał się znów jakby ze wzruszeniem: