Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/199

ukarania tych łajdaków. Nie luźniej im tu będzie, niż za nieboszczyka! moja w tem głowa!
 Na to spojrzeli na niego zaraz bystro obaj Sulgostowscy i jeden rzekł:
 — Tak samo waćpan nie masz nam za co dziękować, jak my jemu.
 — No?
 — I dlaczego się tu na jedynego sędziego sposobisz? — zapytał drugi z bliźniaków.
 A on począł natychmiast podskakiwać na swoich krótkich, pałąkowatych nogach do góry, jakby im chciał do oczu doskoczyć, i odrzekł:
 — Bo mam prawo! mam prawo! mam prawo!
 — Jakie prawo?
 — Lepsze od waszego!
 — A cóż to? czytałeś testament?
 — Co mi testament? (tu dmuchnął na dłoń) — ot co! wiatr! Komu zapisał? żonie? A gdzie jaka żona? Ot co? — ja tu najbliższy! — my — Krzepeccy — nie wy!
 — A to obaczym. Bogdaj cię zabito!
 — Bogdaj was zabito! Idźcie precz!
 — Ty koźle, ty pniaku! Doczekasz! Precz, mówisz, mamy iść?... Pilnuj ty lepiej swego koźlego łba!
 — Grozicie?
 Tu trzasnął pan Marcyan szablą i posunął się ku braciom — a oni też chwycili za rękojeści.
 Lecz w tej chwili ozwał się za nimi zgorszony głos księdza Tworkowskiego.
 — Mości panowie! Nieboszczyk jeszcze nie ostygł.
 — Więc Sulgostowscy zawstydzili się ogromnie i jeden z nich rzekł:
 — Księże prałacie, o nic nam tu nie chodzi, bo swój kawałek chleba mamy i cudzego nie pragniem. Ale ta żmija już tu żgać poczyna i ludzi chce rugować.