Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/11

 — Dzięki! — powtórzył młody, niewieści głos.
 — Chwalić Boga, że w porę! — odrzekł Cypryanowicz, uchylając futrzanej czapki.
 — Skądeście się waszmościowie o nas dowiedzieli?
 — Nie mówił nam nikt, jeno że wilki zbiły się w kupy, wyjechaliśmy ludzi ratować, między którymi, że tak znamienita persona się znalazła, tem większa nasza radość i przed Bogiem zasługa, — rzekł grzecznie Cypryanowicz.
 A jeden z panów Bukojemskich dodał:
 — Nie licząc skór.
 — Prawdziwie kawalerska to robota — odpowiedział pan Gedeon — i piękny uczynek, za który, daj Bóg, jak najprędzej się wywdzięczyć. Myślę też, że i wilkom odeszła ochota na ludzkie mięso i że bezpiecznie dojedziemy do domu.
 — Niecałkiem to pewne. Zwabią się znów wilcy niebawem i mogliby powtórnie zastąpić.
 — To i niema rady. Nie damy się!
 — Jest rada, a mianowicie ta, abyśmy waszmości do samego domu odprowadzili. Zdarzy się też może uratować jeszcze kogo na gościńcu.
 — Nie śmiałem o to prosić, ale skoro łaska waszmościów, to niechże już tak będzie, bo i moje niewiasty będą się mniej bały.
 — Ja się i tak nie boję, alem z całej duszy wdzięczna! — ozwała się panna Sienińska.
 Pan Pągowski dał rozkaz i ruszono. Ale ledwie przejechali kilkanaście kroków, nadłamany dyszel pękł do reszty i karoca stanęła.
 Nastała nowa mitręga.
 Pachołkowie mieli wprawdzie powrozy i poczęli zaraz naprawiać połamane części, ale niewiadomo było,