Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/224

 — Nie poznaję ciebie.
 — To być bardzo może. Ja sama nie poznaję siebie od niejakiego czasu, ale mi z tem lepiej. Iwaszkiewicz otworzył mi oczy na wiele rzeczy, dlatego okazuję mu to, co czuję prawdziwie.
 — Moje dziecko, nie drażnij mnie...
 — Ja nie chcę mamy drażnić, ale...
 — Panienka dobrze ułożona...
 — Powinna miłować prawdę, a potem być dobrą żoną i matką.
 — I matką? Mais c’est affreux! Kto cię takich rzeczy nauczył?
 — Iwaszkiewicz! To takie proste rzeczy, a jednak nie wiedziałam o nich. A mam lat dwadzieścia dwa.
 Teraz pani Bujnicka rozgniewała się na dobre.
 — A czy ten mądry Iwaszkiewicz nie nauczył ciebie, że panienka dobrze wychowana wprzód nim zostanie dobrą żoną i mat... (nie chcę tego wymówić...), powinna być dobrą córką?
 Fania spuściła głowę. Teraz pani Bujnicka miała swoją racyę.