Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/185

 — O, pani! nie jedna chwila w życiu bywa jak zasłona, pokrywająca przyszłość. Człowiek przychodzi aż do niej, i sam nie wie, czy ją podnieść, czy czekać jeszcze. W niepewności jest ból, ale jest i nadzieja.
 — Odwagi trzeba, panie Iwaszkiewicz.
 — A czasem i zachęty.
 — Kto doradza odwagę, ten zachęca.
 — A jednak, jak to trudno! Panno Fanny! oto taka zasłona leży teraz na oczach moich. Nie wiem, czy po zerwaniu jej zobaczę światło, czy ciemność. Ale, pani, w imię naszej dawnej przyjaźni, powstrzymaj mnie lub zachęć wyraźnie — powiedz: „zerwij” lub: „daj pokój”.
 Była chwila długiego milczenia, podczas którego serce Iwaszkiewicza biło śmiertelną trwogą.
 Fania zakryła twarz wachlarzem, ale razem z szelestem jego skrzydełek doszedł Iwaszkiewicza jeden cichy, jak ruch piór łabędzich, wyraz:
 — Zerwij!