Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/184

 — Chciałem nawet — odpowiada młodziutki filar — iżby po egzekucyi Bethowena egzekwował jeszcze i Chopina, ale powiedziano mi, że czeka nas co innego.
 — Cóż nas jeszcze czeka?
 — Doświadczenia hrabiego Władzia z magnetyzmem. Oto nawet wnoszą już stół. Muszę iść, bo się tam bezemnie nie obejdzie.
 Z temi słowy młodziutki filar opuszcza Fanię i śpieszy tam, gdzie jego obecność jest konieczną.
 — Przerwano nam naszą rozmowę — rzekła Fania — a chwila jej była dobra, ale teraz znów jesteśmy tak prawie, jak samotni.
 Iwaszkiewicz spojrzał na nią wyrazistemi oczyma.
 — Zatem dla mnie wraca dobra chwila — rzekł.
 Fania zamyśliła się jakoś.
 — Każda dobra chwila ma to do siebie — rzekła — że już nie powraca raz drugi.
 — I dlatego?...
 — Dlatego trzeba umieć z niej korzystać.