Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/87

wspólnik firmy Ejteles i Sp. Nie mówiąc nic, zrzucił paltot, poklepał starca po ramieniu i siadł przy stole.
 — No stary do roboty!
 Apenszlak zapalił lampę i zajął miejsce po drugiej stronie stołu, zawalonego papierami i księgami handlowemi.
 — Co nowego? — pytał dalej pan Natan.
 — Oto listy. Landsperger pisze, że w tych dniach będzie duży interes. Można zarobić gruby grosz. Ale żąda zbyt dużej prowizji. My nie możemy dać takiej. Przecież i my musimy coś zarobić.
 — Pokaż list.
 Pan Natan zaczął się wczytywać w piękne charakterem handlowym skreślone pismo listu. Tymczasem Apenszlak coś sobie przypomniał.
 — Ale, ale — rzekł — z jakiego interesu Joachim żąda od ciebie pieniędzy?
 Twarz pana Natana zachmurzyła się.
 — Et, głupi, przypomina mu się zawsze jakiś stary interes, który robiliśmy razem i z którego niema nic.
 Apenszlak spojrzał na pana Natana podejrzliwie. Ten machnął ręką. Pytał dalej:
 — Cóż, transporty zagraniczne dla Zyskinda i Rajnmana poszły dalej?
 — Już od tygodnia.
 — Faktury są dobre? Plomby, jak się należy?
 — Lepszych nie potrzeba.