Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/335

 Bernfus nie mógł wytrzymać; parsknął znowu śmiechem.
 — A gdzież pański syn, młody pan Bernfus?
 — Niema go. Wyjechał onegdaj zagranicę. Ja mu kazałem. On ma takie delikatne zdrowie. On jest chory na serce.
 W tej chwili z przednich pokoi pakameru zaczęły dolatywać jakieś szmery i hałasy. Pan Abraham skoczył z fotelu na równe nogi.
 — To pewno oni! — rzekł.
 Wkrótce do pokoiku, w otoczeniu kilku subjektów, wszedł komisarz sądu handlowego, adwokat N., rewirowy i kilka innych osób.
 Komisarz włożył na szyję łańcuch.
 — W imieniu prawa! — rzekł. — Sąd handlowy w dniu dzisiejszym, na żądanie wierzycieli: Apenszlaka i Fajnhanda, postanowił ogłosić upadłość firmy „Bernfus i Syn“. Kuratorem mianowany tu obecny adwokat N., a osoby przedstawicieli firmy mają być zabezpieczone przez oddanie pod nadzór policyjny.
 Przez chwilę panowało milczenie.
 — Przystępujemy do opieczętowania — odezwał się po chwili komisarz sądowy.
 — Zamykać sklep! — zawołał na subjektów Bernfus.