Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/200

zresztą już mówił. Niepodobna, ażeby się przy tej okoliczności nie dowiedział, że ja kiedyś pana broniłem.
 „Fryga“ robił tymczasem najpocieszniejsze grymasy, mające wyrażać prawdziwe i głębokie zmartwienie.
 — A to osioł ze mnie! — zawołał.
 — A czy te odkrycia, które pan zrobiłeś obecnie, panie Józefie, mogą mieć poważniejsze znaczenie?
 — To zależy.
 Zapanowało przez chwilę milczenie.
 — Niema co — zaczął wreszcie „Fryga“ — trzeba, jak na dziś, odłożyć wizytę u sędziego. Zbytnim pośpiechem możnaby wszystko zepsuć raz na zawsze. Tymczasem pan sędzia poczeka, a przed zobaczeniem się z nim muszę też najpierw objaśnić wszystko panu mecenasowi.
 — Mnie?
 — Ma się rozumieć. Przecież chyba pan mecenas bronić będzie tego biedaka?
 — Co do tego, niema żadnej wątpliwości.
 — No, to ostatecznie nie popełnię wielkiej zbrodni, porozumiawszy się z panem mecenasem.
 — Przypuśćmy.
 — Tylko, że tutaj na schodach będzie trochę niewygodnie.
 — W samej rzeczy. Jedź pan, panie Józefie, do mnie.
 — Czy zaraz?