Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/370

 — To inna rzecz... Chce u mnie zastawić list zastawny... To też delikatna materja...
 Na twarzy starego żyda ukazał się chytry uśmiech.
 — List na 1000 rubli... Ale z tym listem to mają być bardzo wielgie ceremonje.
 — Jakie?
 — Mam dać na niego 500 rubli, a list dostanę w zamkniętej kopercie... Rozumiesz pan? I nie wolno mi go otwierać, chyba, że pieniądze nie będą oddane w termin... Wiesz pan, co ja potrzebuję przypuścić?
 — Cóż?...
 — Jedno z dwojga: albo ten list pożyczony od kogo i panu Aleksandrowi wstyd, co go musi zastawić albo też... to nie żaden list...
 — I dajesz pan pieniądze?
 — Daję, ale każę panu Jastrzębskiemu napisać własną ręką na kopercie, że to ma być list zastawny i podpisać się... Czy pan rozumiesz?
 Na twarzy „pana Salomona“ ukazał się szatański, złośliwy uśmiech.
 — Tak, to ja nic nie ryzykuję... zakończył wreszcie.
 Przez chwilę panowało milczenie. Przerwał te pan Onufry.
 — Słuchaj pan — rzekł — ten interes jest tak korzystny, że musisz mi go pan odstąpić...
 — Jak to?
 — Ten list wezmę w zastaw ja, a nie pan...
 Twarz starego żyda wyrażała najlepiej, iż ta pro-