Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/330

 — Widziałeś wnętrze stancji? — pytał „Wicherka“.
 Ajent był nieco zdziwiony. Oczekiwał odpowiedzi, a nie zapytania.
 — Widziałem — odrzekł wreszcie — kiedy wzięli ztamtąd ciało zabitego i kładli pieczęcie...
 — Powiedz mi jedną rzecz. Trup szewca leżał na wybitych drzwiach, łączących dwie stancje?
 — Tak...
 — Twarzą na dół?
 — Tak. Zkad pan to wie?
 „Fryga“ uśmiechnął się.
 — I powiedz mi, mój „Wicherku“, jakie jest twoje zdanie, w jaki sposób spełniono zbrodnię?
 To pytanie zaambarasowało nieco ajenta policyjnego.
 — Moje zdanie?.. Ba! Takie, jak i wszystkich. Ów Robak, czy jak tam się nazywa, przyprowadził ze sobą kobietę, we dwoje wybili drzwi do szewca i zamordowali go. Dla czego? To właśnie trzeba odkryć. Potem uciekli... Nieład w pokoju dowodzi, że ofiara zbrodni broniła się.
 „Fryga“ kiwał głową i spoglądał z nieco szyderczym uśmiechem w twarz ajentowi.
 — I mylisz się kochanku, mylisz... we wszystkiem...
 „Wicherek“ miał w tej chwili minę godną pożałowania.
 — Ha, kiedy pan tak mówi... tak musi być.
 — Zaraz ci dowiodę.