Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/209

 W parę minut potem wychodził z kościoła... Na wychodnem rzucił jeszcze następujące słowa:
 — To moje ostateczne warunki... Jutro zobaczymy się, tak jak dziś, ale u Reformatów.
 Wyszedł, przeżegnawszy się nabożnie w progu.
 Kobieta została długo w ławce, zamodlona... Jej czarną woalkę łzy przyklejały do twarzy.
 Kiedy pan Onufry znalazł się z powrotem na skwerze, fałszywy posłaniec Robak przechadzał się koło wodotrysku, jak gdyby oczekując jakiego wczesnego kursu.
 Pan Onufry przywołał go skinieniem ręki. Robak przybiegł z pośpiechem, kłaniając się nizko.
 — Słuchaj — pytał pan Onufry — czy wczoraj dziewczyna, wychodząc z Kruczej z pensji, miała przy sobie jakie zawiniątko?.. jaki pakiecik?..
 Robak namyślał się.
 — A może jej galant trzymał co? — pytał dalej b. komornik.
 — A... już wiem... miała...
 — Co?
 — Maleńki woreczek skórzany... rodzaj sakwojażyka.
 Robak pokazywał rozmiar woreczka.
 Pan Onufry machnął ręką...
 — Przypuszczałem... — rzekł tylko.
 Namyślał się przez chwilkę.
 — Słuchaj — rzekł do Robaka — do trzeciej masz czas... Rób, co chcesz, śpij, baw się... Ale nad wieczorem będziesz miał robotę...