Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/181

 Oczy dziewczęcia zapaliły się ponurym ogniem.
 Chciała coś powiedzieć. „Julek“ dał jej znak, ażeby nie przerywała i ciągnął dalej:
 — Jestto widocznie zbrodniarz bardzo drobnej miary... Tchórz! Niema nawet odwagi znieść konsekwencyi swego czynu. Jakkolwiek bądź, jego słabość nie przyniesie mu korzyści... Pani nie myśli chyba użytkować z tych pieniędzy?
 — O nie! — odpowiedziała Władka z oburzeniem.
 — A więc proszę mi je zostawić z kopertą. Te dwa listy mogą stanowić przeciwko niemu dowód... I będą stanowiły.
 Władka przerwała adwokatowi nieśmiało:
 — I pan sądzi, że przy ich pomocy, można będzie przekonać sąd o „jego“ niewinności?..
 Czoło „Julka“ znów się zachmurzyło. Przypomniał sobie szkic apelacyi, który przed chwilą odczytywał, stanęły mu na myśli wszystkie słabe strony argumentów i dowodów.
 — Nie wiem jeszcze... wyszeptał.
 Wstał z za biurka i zaczął się przechadzać po pokoju. Przez czoło przebiegały mu chmury myśli. Władka spoglądała nań pełna niepokoju.
 Wreszcie zatrzymał się. Uderzył się w czoło...
 — Myśl!.. — rzekł krótko.
 Zbliżył się do biurka i usiadł.
 — Dziwię się — mówił, jak gdyby sam do siebie, że mi to nie przyszło do głowy wcześniej...
 — Co? — pytała Władka, zatrzymując dech.