Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/177

się do sądu, nie miał go czasu przejrzeć. Teraz, dopiero co wróciwszy, rzucił się doń... Czyta.
 Jest niezadowolony.
 Te argumenta, które zdawały się tak potężne i przekonywające wczoraj, gdy je późno w noc przy świetle lampy rzucał gorączkową ręką na papier, teraz tracą na sile i wartości... Zdają się blade, pogmatwane, nic nie decydujące. Twarz adwokata zachmurza się...
 Mimowoli uderzył pięścią w stół.
 — To nikogo nie przekona!
 Rzucił się w tył fotelu.
 W tej chwili wszedł, zapukawszy, Tomasz. Widok służącego przywołał „Julka“ do rzeczywistości. Rzucił okiem na zegar. Wskazówki pokazywały piątą.
 — Ach... klijenci?
 Tomasz skinął głową.
 — Tak... ta pani...
 „Ta pani“ w jego języku oznaczało Władkę.
 — Proś...
 Pilny spostrzegacz dojrzałby rumieniec, który się mimowoli wybił na twarzy „Julka“.
 Za chwilę dziewczyna weszła. Była ponętna, odurzająca, jak zawsze. Przeprosiła najpierw adwokata za natręctwo, a następnie dodała:
 — Mam coś nowego... i dziwnego...
 — Dziwnego?
 — Tak, proszę pana mecenasa. Wczoraj wieczorem dostałam ten oto list...
 Położyła kopertę na biurku.