Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/159

Śniadowicz, która wyprowadzała pana Onufrego, miała oczy zaczerwione, jak gdyby od płaczu...
 Na progu jeszcze b. komornik odwrócił się i rzekł:
 — Proszę się zastosować... Napiszę. — Jeśli będzie potrzeba będę sam.
 Przełożona pensyi pochyliła głowę.
 W pół godziny potem pan Onufry wchodził do siebie na Kapitulną. Już oczekiwał go tutaj Robak. Weszli do gabinetu. Gdy Robak usiadł w swym zwykłym zakątku, b. komornik zapytał odrazu.
 — A wiec?..
 — Zgoda — brzmiała krótka odpowiedź.
 — Byłem tego pewny. Jesteś zbyt rozsądny, żebyś mógł zrobić inaczej... Tem lepiej zresztą. Jest robota...
 — Aha!..
 Pan Onufry wstał od biurka.
 — Siadaj i pisz.
 Robak był posłuszny.
 — Będzie to telegram... Pisz po francuzku. Ja ci podyktuję po polsku. Rozumiesz?
 — Rozumiem. Dyktuj...
 Pan Onufry namyślał się przez chwilę. Wreszcie podyktował.
 — „Paryż. Ulica Galande Nr. XX. Doktór Ericksen. Towar Nr. 2 znaleziony. Następuje list. Co robić? Odpowiedzieć niezwłocznie. (podpisano) Robak“.
 — Ah! — rzekł tylko Robak, pisząc, a po chwili dorzucił.