Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/358

— 354 —

 — Co panu? — zapytał szeryf.
 — Nic! — odrzekł szorstko dyrektor.
 Milczeli przez chwilę.
 — A teraz.... gdy wszystko już skończone — odezwał się znów Mallory — czy jestem, panu jeszcze co winien?
 Myśl o pieniądzach przyprowadziła do realnego poczucia chwili byznesowego Yankee. Szeryf stał przez chwilę, rachując coś widocznie.
 Rzekł wreszcie głosem zimnym i spokojnym:
 — Oprócz zaliczonego poprzednio, jeszcze dwa tysiące siedmset czterdzieści pięć dolarów.... centy opuszczam.
 — Oto są.
 Mallory wyjął z pugilaresu trzy banknoty po 1000 dolarów każdy.
 — Pokwitowania niepotrzeba........ i reszty także.... — rzekł wyniośle — Możesz pan za to dać się napić „swoim” ludziom.... skoro już będziesz w miejscu bezpiecznie szem. A teraz, do widzenia.
 Zaśmiał się ironicznie i odwrócił się tyłem do szeryfa.
 Ten ostatni wahał się, co uczynić: zostać czy odejść? Gdy oto nagle nastąpiło coś nowego. Zahuczało w powietrzu. Był to ryk przybywającego zkądś, z rzeki parowca. Obydwom serce uderzyło ze wzruszenia.