Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/236

— 232 —

myślona, czy też rozmarzona. Mania krzątała się w kuchni około kolacyi.
  Szczepan i Litwin usadowili się pod oknem w pokoju, paląc jeden fajkę, drugi papierosa — i przerzucając się od czasu do czasu jakiems krótkiem słowem.
 — A więc jakże, Szczepku — pytał Połołubajtys — pójść na ten mityng?
 — Nie.
 — I nie pójdę.... Walenty także da pokój. To musi być głupstwo i kręcicielstwo.
 — You bet...
 Zamilkli. Po chwili zaczął Szczepan:
 — Wiesz, że dziś o 10ej muszę iść do roboty (Homicz w departamencie elektrycznym pracował prawie zawsze na noc i miał tylko co trzecią niedzielę wolną)... Odprowadzisz mnie?
 — Dla czego nie?
 — Mam z tobą do gadania.... Wyjdziemy wcześniej i przespacerujemy się. Zgoda?
 Litwin skinął głową.
 W tej chwili wybiegła z kuchni wesolutka Mania.
 — Panie i panowie! — zawołała wesołym, dźwięcznym głosikiem — proszę na kolacyę... Pierwszy i ostatni dzwonek! Min poważnych nie robić, o strajkach i innych okropnościach nie myśleć.... Do kolącyi! Będą delicye.... strawberries (poziomki) i piwo także.... a jakże!