Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/126

— 122 —

 Ścisnął Gryzińskiem u nos, tamując mu dostęp powietrza do cenionego instrumentu. To poskutkowało. „Dr.“ zachłysnął się całą siłą płuc; dmuchnął, sapnął, kichnął, jak gdyby strzelał z armaty; odrzucił od siebie dłoń Szczepana — i już siedział na karpecie na pół rozbudzony.
 — Gdzie? co? którędy? — pytał — Kto tu strzelał?!
 W sekundę zresztą zoryentował się. Wie dział, gdzie jest i co się dzieje; był w wybornym humorze. W paru słowach porozumiał się ze Szczepanem.
 Zapalili lampę naftową — i ubierali się.
 Toaleta Cierzana nie była bardzo wykwintna, ale posłużyła im wybornie (szczególniej „drowi“, który nie tak znów bardzo dbał o zewnętrzną powierzchowność. — „Dusza grunt — mawiał — no i sznaps także!“)
 Zamieniali przytem pojedyncze wyrazy — i ziewali.
 Szczepan stoi właśnie w tej chwili w kamizelce przy umywalni — i pucuje sobie pachnącem mydłem twarz. Wtem promień światła od lampy pada na fotografię, wiszącą na ścianie.
 Szczepan przygląda się.
 — Ach! — woła — to Stefka....
 Co za spotkanie, tu po drugiej stronie Oceanu... A — prawda! przypomina sobie....