Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/125

— 121 —

 Zakwaterowali się tedy w łóżku i na karpecie Cierzana.
 — Aha! — powiedział do siebie Homicz.
 Przeciągnął się i pochylił ku leżącemu na podłodze Gryzińskiemu.
 Apoplektyczna twarz „dra“ zabarwiona była wszystkiemi kolorami tęczy.... Jeden wąs (nieogolony) sterczał wysoko, jak bujne kłosy szaro-siwego żyta, a drugi (ten odcięty o zakład!) zaledwo się ukazywał, jak ruń świeża.... Usta były szeroko roztwarte, a na grubych wargach spoczywało kilka much.
 Nic sobie nie robiły ze świstania, rzechotania, rzężenia, które wychodziło z głębi gardła „dra“.
 — Trzeba starego obudzić — mruknął Homicz — nie wiem, gdzie tu się ruszyć.... A umyć i ubrać się trzeba.
 Wstrząsnął „dra“ za ramię. Ale ten gwizdnął tvlko głośniej przez nos:
 — Fiu... fiu.... fiu....
 Wprawił w ruch energiczny głowę, ręce i nogi śpiącego. Trząsł go gwałtownie. Lecz „dr.“ rzucił się tylko, jak szczupak — i mruknął:
 — Apeluję!
 Poczem zaczął znowu wygrywać dziwne melodye na swym nosowym instrumencie.
 Homicz nie wiedział, co robić. Jakże takiego słonia obudzić?! Lecz oto przyszła mu myśl.