Strona:Helena Mniszek - Verte T.2.djvu/11

 — Ktoś musi ją zacząć zdzierać wszakże.
 — To robota nie na pani siły. Zaczynał Poberezki u siebie w Chodurach i bardzo poważnie, ale zgryzł się zupełnym brakiem, rezultatów i dał pokój. Zrobiła pani wiele, wpłynąwszy na Tomka, by otworzył szkołę dla dzieci, to rozumiem bo to przyszłość; ale tych baranów zostawić trzeba w ich własnej skórze. Ktoby tam te kudły rozczesać zdołał. Już rok mija jak pani nad nimi pracuje ot jakie postępy.
 — Może jestem nieudolną?...
 — Przeciwnie, bywam wszakże na wykładach i słyszę. Kładzie Pani łopatą w łby, co dużo znaczy, wyczerpuje pani temat, ale i siebie. Widzę często jej zmęczenie. Tomek i Burbowie starzy martwią się tą pani manją. Powtarzam: szkoda zapału.
 — Czy pan jednak myśli, że mną kieruje istotny zapał?...
 Uniewicz milczał długą chwilę.
 — Chce pani być czynną — rzekł.
 — Chcę pracować, wolę to jak kucharowanie z babcią i z Jasiową. Muszę coś robić, muszę zabić w sobie... a... zapchać czas... te wieki... nudy... męki... te.... te... wojenne wegetacje... ten czas...
 — Ja rozumiem — szepnął Uniewicz. — Czemu pani nie pisze
 — Nie... mogę... Nie... mogę...
 Nie widział, lecz odczuł, że załamała ręce.
 — Nie piszę. Nie maluję... bo drugie mnie nie zajmuje, do pierwszego zaś zapał odszedł. Wszystko we mnie zatraciło się, wszystko przepadło. Czytam tylko, czytam...
 — I myśli pani, a to czasem najgorsze.
 — To też chłonę cudze myśli, by zgubić w nich swoje własne...
 — A ja serdecznie radzę pani pisać.
 — Panie Melu, czy to warto?...
 — Niech mi pani wierzy, że tak. Najpierw będzie pani dotykała tego, co ją boli, będzie się pani obracała na własnym podwórku, aż nadejdzie moment, że stanie się w nim za ciasno, ujrzy pani przestrzeń.
 — I ucieknę znowu za swój płot, bo przestrzeń to przyszłość, a tej... boję się.
 — Więc najpierw z trwogą, potem coraz śmielej wzięci pani ponad płot podwórka i... wreszcie poszybuje.
 — Och, panie, to nie dla mnie i to niebezpieczne.
 — To dla pani niezbędne do życia. Trzeba się przemóc, zwalczyć i... iść byle nie stać w miejscu. Pani to nie stojąca woda, lecz rzeka bystra, duży dopływ źródeł życiodajnych jest w pani. Ja to już — staw, mogę pleśnieć, ale nie pani.
 Murmyła, nieodstępny towarzysz Elży, człapiący koło jej nóg, zawarczał nagle i skoczył naprzód. Jednocześnie usłyszeli szmer kroków. Uniewicz rozjaśnił latarkę elektryczną.