Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/182

siedzib ludzkich. Ta gwiazda to klucz, który zamyka wrota światów realnych.
 — Może znajdziemy się tam kiedy w innych kreacjach, gdy dusze nasze przejdą w doskonalsze twory istnień — rzekła Strzemska w zamyśleniu.
 Mahawastu zniżył głos, nadając mu miękkość i harmońję.
 — Pragnąłbym w obecnem życiu otworzyć z panią tym złotym kluczem inne światy, by zakosztować haszyszu nieziemskiego szczęścia... z nią.
 Halina przybladła, ale odparła ze swobodą trochę sztuczną.
 — Uttara-Kura nie puściłby mnie tam z panem. To jest zapewne człowiek o wysubtelnionej przenikliwości i bardzo czujny. On widzi i odczuwa wszystko co w duszy człowieka jest najistotniejszego.
 — Właśnie dlatego odczułby pragnienia i tęsknotę moją, zrozumiałby i puścił w krainę nieziemskich baśni.
 — Pana, lecz nie mnie z nim.
 Hindus wpił w nią otchłanne źrenice. Halina odzyskała już zupełną swobodę.
 — By otrzymać dar złotego klucza Uttary-Kura trzeba mieć tęsknoty i pragnienia w jeden promień stopione. Wówczas do owych nieziemskich światów idzie się razem, bez zastrzeżeń, sięgając po złoty klucz. Ale nasze tęsknoty i pragnienia są tak... różne...
 — Chcę wiedzieć, jakie mają miano te, które żyją w pani?
 Głos Hindusa był głuchy, trochę groźny.
 Halina zwiesiła głowę na piersi i skierowała się w stronę obozowiska turystów. Milczała. Za potężnym kaktusem Mahawastu Dżhanu ujął nagle jej rękę, uścisnął