Strona:Helena Mniszek - Pluton i Persefona.djvu/152

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

wo spojone. Pochmurna surowość i mądra zaduma na twarzy. Strój składa się z szaty fałdzistej, srebrzystego koloru, obszytej złotym meandrem. Szatę obciska na piersiach pancerz ze srebrnej łuski. Na głowie szyszak srebrny z dużym potrójnym grzebieniem zagiętym na przód. Srebrna metalowa siatka opada z pod szyszaka na niezbyt długie, ciemne włosy zupełnie gładkie, proste, nie faliste. Ramiona nagie, na prawem żelazny naramiennik. Sandały srebrne. W ręku tarcza Egida, suto rzeźbiona w chmury i pioruny oraz włócznia cienka, długa.

Obok Ateny postępuje bogini Hestja, wysmukła, wiotka, skromna i piękna niewiasta, o szlachetnym, pogodnym wyrazie bladej twarzy. Owita w białą lnianą prostą szatę, w zawoju na głowie, z zasłoną białą, która ją całą opływa i zarzucona jest z przodu na lewe ramię. W ręku trzyma laskę z kości słoniowej, w drugiej lampkę oliwną.
Czwarta para Ares i Afrodyta. Ares młody, silny, postawny, bez zarostu, ubrany po rycersku w pancerz okrywający całą postać, z pod którego wysuwa się krótka, fałdzista suknia bojowa ze złotolitej tkaniny, na głowie ma hełm złoty z grzebieniem, w ręku włócznię i tarczę złotą. Na nogach sandały wysoko sznurowane.

Afrodyta młoda, niezwykłą urodą jaśniejąca, smukła zgrabna, wyzywająca nieco i zalotna. Włosy złoto-rudawe, lekko faliste, ślicznie i bogato na głowie ułożone.