Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/71

 — Eee... Noo! Czyż już niema innych — szeptał Paszowski. Wprawdzie gadać Korzycki umie po adwokacku, nawet hałasować, ale pozatem...
 — Umie jeszcze tęgo pić i jeść i zachęcać, co, przy zdolnościach oratorskich, jest w sam raz stosowne do postawienia go pod tryumfalną bramą, ponieważ jest to początkiem dalszego ciągu — obiadu i towarzyszenia przytem biskupowi, — rzekł Maryś.
 — A dlaczego pański ojciec chce się wycofać? — spytał Perzyński.
 — Już tego nie wiem, panie. Ojciec nie zwierza mi się ze swych czynności.
 Szli czas jakiś w milczeniu. Od strony domu wpadał w ciemność ogrodu, wesoły gwar zmieszanych głosów i śpiew grubym nienaturalnym jakimś barytonem.
 — Kula śpiewa po męsku, już ją Miecio skusił — zawołał Paszowski.
 — Wracam do ingresu — odezwał się Perzyński. Czy pan będzie prowadził banderję worczyńską?.
 — Ja? nie! Ja turowską. Swoich własnych zuchów powiodę. Nawet sobie już kostjum przygotawiam.
 — A któż worczyńską?...
 Stary Paszowski aż podskoczył.
 — Już pan zapomniał, że to ja mam być wodzem? Wolę oczywiście, niż wyczekiwanie pod bramą. Zobaczycie jak będę wyglądał. Jestem kawalerzystą od urodzenia.
 — I cóż wystąpi pan w kierezji i w konfederatce?
 — No, nie bardzo. Ale mam tam jakąś rogatywkę.
 — Worczyńskie barwy żółte?
 — Tak, z granatowem.
 — Moje białe z ponsowem — dorzucił Maryś. Różnię się od ojca, dla rozmaitości. A pana jakie, z Chodzynia?
 — Pomarańczowe.
 — Tak jak wąsy dziedzica — pomyślał Maryś, lecz słowa te zdołał jeszcze zatrzymać na czubku warg.
 — Będą afrykańskie szopki, jak mówi Skórski, a potem arabskie awantury — zawołał Paszowski.
 Bronisław znowu pracowicie układał wąsy.
 — Że to na sucho nie ujdzie, to mogę ręczyć.
 — To niech dziedzic wstrzyma swą pomarańczarnię, jeżeli skórka drży — drwił Maryś.
 — Ha! Tsss! Trudno! Kiedy się wlezie między... gile i sikory, trzeba i swoje pióra sprezentować.
 — Fiu! Jeśli nastrzępione ze strachu to nic nie warte.
 Perzyński obmyślał zemstę — ostrząc wąsy, ale przerwał mu Paszowski.