Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/92

 — Przedłużyłem sobie urlop niespodziewanie o kilka dni.
 — To pan ze świata szerokiego! Bardzom ciekawy wrażeń i wyników doświadczeń stosowanych na naszym gruncie.
 — Pan plenipotent zapewne po pieniądze. Obrachunek gotowy — odezwał się kierownik mleczarni.
 — No, to nigdy nie zawadzi, zwłaszcza w czasach dzisiejszych. Naprawdę to chciałem się dowiedzieć o pana, panie Andrzeju. Mam dość pilną sprawę.
 — Mogę służyć zaraz, ale chyba w domu.
 — Z największą chęcią. Auto czeka. Więc gdzież ta gotówka? Duży tam procent tłuszczu w tym miesiącu?
 Strzelecki odszedł z kierownikiem do kantoru, Andrzej zaś zwrócił się do paru wiejskich gospodarzy.
 — W sobotę wieczorem przyjdźcie panowie do naszego domu, powiem wszystkie projektowane przezemnie ulepszenia, co do chowu bydła i w sprawie budownictwa. A co do mleka, to proszę się nie zrażać małym dochodem. Jest mało, będzie więcej.
 — Ale jak i co, kiej grosz trudny.
 — No, no, pogadamy. Będziemy wspólnie radzili.
 Gospodarze otoczyli Andrzeja kołem. Ale podczas gdy jedni słuchali chętnie jego słów, inni okazywali nieufność. Wtem wszedł Strzelecki.
 — Jestem gotów, możemy jechać.
 Za chwilę samochód ruszył w stronę zagrody Dęboszów.
 Trzech gospodarzy patrzyło za autem ciekawie.
 — Ot, kiedy komu szczęście, to szczęście. Takiemu wszystko idzie! Z panami za pan brat, po zagranicach jeździ. Dom se wystawił kiej dwór jaki. Aże i dziwno patrzyć, żeć to ten sam Jędrek, co na naszych oczach rósł.
 — A pan Nowos, co se myśli, że inszy? Wiadomo ten! syn Wojciecha, ale takie już miał widno przeznaczenie od Boga dane.
 — Iii tam... przeznaczenie! Pan Cisak nie rozumie tego,