Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/178

to tu popłaca a odciągi mleka bierzemy z naszej udziałowej mleczarni w Zagórzanach.
 — A gęsi tyle, że ha! — zawołał Tomek w ferworze.
 Wszyscy się zaśmieli wiedząc, że malec był przedtem gęsiarkiem.
 — W wolnych chwilach od prac artystycznych biegł zawsze na pola — rzekł znowu ksiądz gładząc głowę pacholęcia i patrząc na Kasię ciekawie. Opowiadał mi dużo o swojem życiu zanim go pani zabrała do dworu.
 — A czy nie tęsknisz Tomek do nór lisich? Tam było jego muzeum — objaśniała Kasia opowiadając o zwiedzeniu kryjówki Tomka.
 Chłopak ciągnął ją za rękę.
 — Chodźmy do sadu na śliwki, renklody. Som i węgierki ino jeszcze zielone, a zimowych jabłek i grusz tylachna! Włoskie orzechy prędko będą dojrzałe.
 Kasia poszła z nim i wszyscy tam podążyli.
 Zdaleka ujrzeli Kadeja w sitku cudacznym na głowie, zajętego przy ulach. Jednocześnie podeszła do nich Dęboszowa. Uśmiechnęła się zakłopotana.
 — Żeby państwa pszczoły nie pocięły, bo miodu podbieramy trochę na podwieczorek.
 — A już też państwo macie tych uli piękny zastęp — zawołał proboszcz.— Trzydzieści sztuk jak jeden ul w ula, co roku przybywa. Pasieka rośnie jak na drożdżach aż pachnie patoką. Umykajmy stąd bo monstra się z nas porobią.
 I proboszcz pierwszy dał przykład do odwrotu.
 Przeszli wgłąb ogrodu między stare lipy, skąd poza parkanem rozciągał się widok na rzeczkę obrosłą olszynami.
 — Pójdziemy tam, jakieś źrebięta na wygonie się pasą, — zawołał Ciś Pobóg, podbiegając.
 — To nasze — rzekł Wojtuś Dębosz — tegoroczne. A ten duży kasztan, rocznik od siwki, ale ona już sprzedana.
 — Widzi pani jak to ten bąk wszystko wie! — śmiał się