Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/17

 Chłopcu łzy trysnęły z oczów. Pochylił głowinę tuż nad ptakiem, tak, że włosy jego obsypały dłoń Kasi. Snadź obyty był z panią i w przyjaznych stosunkach.
 — O, o, jakie cości sine zachodzi na oczy!... Już nic nie pomoże, już nic? — szeptał z bólem, patrząc na kuropatwę żałośnie.
 — To moja wina, że ona umiera, to bezemnie.
 — Dlaczego przez ciebie?
 — A bo, a bo — jąkał się zawstydzony — jak ja ją znalazł to trza było ratować, a ja...
 — Cóż ty robiłeś?...
 Spuścił oczy i milczał. Z pod powiek kapały mu łzy.
 Kasia ujrzała w jego dłoni mały, szary przedmiot i ostrożnie wzięła go w rękę.
 — A!! Z czegoś to zrobił?... z gliny?...
 — Juści...
 — Patrząc na tę kuropatwę?
 — No, juści...
 Młoda kobieta przyglądała się uważnie wyrobionym doskonale z gliny kształtom ptaka, który konał w jej dłoni.
 Zdziwiła się.
 — Dziś to zrobiłeś?
 — Patrzyłem na nią i... lepiłem.
 — Ach ty, mały rzeźbiarzu!... Ciągle tak sobie lepisz. Co?...
 — Cięgiem.
 — Przecie to jest wyborne! — szepnęła Kasia, obracając w ręku mokrą jeszcze, ze zwykłej gliny podobiznę kuropatwy. Cały kształt ptaka nawet pióra, dziobek i oazy były wykonane z drobiazgową starannością i talentem wyraźnym.
 — La Boga już po niej!... — krzyknął chłopczyna. — Ja ją niósł do rowu, żeby wodą oblać ranę, a ot i już po niej!
 Rzewne, obfite łzy zrosiły bladą wynędzniałą twarzyczkę.