Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/95

uśmiechach zauważyła niedwuznaczne porozumienie się ludzi będących z sobą w najściślejszych stosunkach.
 Anna zrozumiała, że już dłużej tu nie wytrzyma, ucieknie sama. Bała się tych ludzi, nie wiedząc co z sobą począć. Nordica znowu przysunął twarz do niej i szeptał coraz bezczelniej.
 Nagle w drzwiach stanął Horski.
 Błyskawicznie rozejrzał się po sali. Zobaczył ich wreszcie tuż obok. Popatrzał na Andzię i Roberta, ona utkwiła w Horskim oczy rozszerzone, dojrzał w nich bardzo wiele; obrazę, wstyd, wstręt, a zarazem jakby lęk i przerażenie dziecka zbłąkanego w tłumie pijanych, nieme błaganie o ratunek. Prośbę w jej źrenicach Horski wyczytał tak wyraźną, że nie potrzebował słów. Powitał wszystkich dość chłodno i zaproszony skwapliwie przez Andzię siadł obok niej z drugiej strony.
 Nordica namarszczył się zły, posiniał z gniewu Humbert i Lora, zamieniwszy z Oskarem kilka słów powrócili do własnej rozmowy. Horski natychmiast pochylił się do Andzi i rzekł po polsku:
 — Odwiozę panią do domu, dobrze?...
 — Ach panie, proszę mnie ratować, dłużej ani minuty! Widział pan?...
 — Widzę wszystko. Odjeżdżamy zaraz.
 Andzia wstała. Nordica ją przytrzymał.
 — Dokąd pani?... Co to jest?...
 — Żegnam pana, jadę do domu... — Wyrwała mu rękę.
 — Do domu, z opiekunem?... — zaśmiał się podle. — Ja nie puszczę! Pani musi zostać z nami...
 Znowu chwycił ją za rękaw i ciągnął do siebie.
 Andzia zbladła śmiertelnie.
 Horski odsunął ramię Nordicy z taką siłą, że tamten zachwiał się.
 — Co to jest?... Ma foi! Skandal — wołał Robert — wytrzeszczając oczy na Horskiego.
 Humbert próbował wstać z krzesła, lecz poczuł dziwną ociężałość i krzywiąc twarz boleśnie zawisł tak pomiędzy krzesłem i stołem, wsparty na nim rękami. Lora śmiała się. Nordica i Humbert protestowali głośno, podczas gdy Horski ubierał Andzię w płaszcz. Dziewczynie zęby szczękały. Robert skoczył do nich w pasji, ale Horski odgrodził go ręką od Andzi ruchem bardzo stanowczym, zmierzył obu panów wzrokiem tak zimnym, strasznym i przygważdżającym, że obaj cofnęli się w milczeniu.
 Horski złożył sztywny ukłon Lorze, podał ramię Andzi i wyprowadził ją z sali.
 Przywołał samojazd Nordiców.
 — Do willi państwa von Bredov.
 Ulokował Andzię i usiadł przy niej. Była wzburzona, drżąca na całem ciele, prawie pół przytomna.