Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/344

 Spojrzałem na Paschalisa.
 Oczy starca, przed chwilą pełne łez, stawały się teraz drapieżne, sępie...
 Skończyłem czytanie.
 — Gdzie to jaśnie pan znalazł? — spytał Krzepa.
 — W skrytce zegara pod rzeźbą szczytową, w bibljotece.
 Krzepa porwał się za głowę.
 — Boże, mój Boże! Nikt z nas nie wiedział o skrytce w starym zegarze. Szukaliśmy w środku szafki, przy samym cyferblacie. Jezu! Jezu! Ale gdzież oryginał testamentu? Gdzie?...
 Wtem rozległ się dziki wrzask Paschalisa.
 — Wykradli testament!... Ooo!!... Zatorzecka wykradła! Zbrodniarka! Złodziejka!... W furji zwrócił się do portretu i z wyciągniętemi ramionami w górę, jął tak nielitościwie kląć Zatorzeckich, głównie babkę, że nie mogłem tego słuchać dłużej.
 Krzepa oparty czołem o ramę portretu, trzymał się oburącz za głowę i ryczał jak bóbr, rozdzierającym szlochem. Płacz borowego był jeszcze okropniejszy, niż przekleństwa Paschalisa, już prawie niepoczytalne.
 Skoczyłem, by odciągnąć Paschalisa od portretu.
 — Milczeć!... Milczeć! — krzyknąłem groźnie. — Boga się nie boicie, którego wzywacie! Dosyć!
 Chwyciłem za ręce zapamiętałego starca, chcąc go wyprowadzić z sali, by przerwać nareszcie ten straszny paroksyzm jego.
 Krzepa na dźwięk mego głosu wyprostował się przedemną jak struna i jęknął:
 — Jezu!... A toż co?!
 Przypomniałem mu widocznie pradziada.