Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/309

matka, nie wiedzą zapewne połowy tego, co zawiera spowiedź pokutnika.
 — Jak nazywał się mój ojciec? — padło nagle zimne pytanie Orliczowej.
 Patrząc jej prosto w oczy, powiedziałem imię i nazwisko.
 Zadrżała i ciężko opadła na poręcz fotelu. Twarz ukryła w dłoniach. Ale gdy poruszyłem się zaniepokojony o nią, spojrzała na mnie oczami pełnemi łez i rzekła z mocą:
 — Niech pan mówi dalej, mogę już wysłuchać wszystkiego.
 Teraz ja spytałem:
 — Czy pani wie, co to jest Sławohora?
 — Nie!
 — Jest tam stary pałac nad Dunajcem, rezydencja majątku i lasów.
 — Nie znam i nic o nim nie słyszałam nigdy. Ale cóż to ma za związek z moim ojcem?
 Wtedy zacząłem jej opowiadać dość szczegółowo pierwszą bytność w Sławohorze i wrażenie, jakie wywarła na mnie ta miejscowość. Potem skierowałem opowiadanie na Krąż i na ostatnie moje tam przeżycia, to jest odnalezienie kopji testamentu pradziada i spowiedzi księdza Halmozena. Pokazałem pani Orliczowej rulon papierów, które przyniosłem z sobą.
 — Oto jest właśnie spowiedź księdza pokutnika, z której szanowna pani dowie się wszystkiego.
 Matka Tereni wyciągnęła rękę po papiery.
 — Czy mam to czytać sama? — spytała głuchym głosem.
 — To zależy od woli pani i od jej nerwów. Są tam