Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/91

 — War Zebrzydowski! Guciu, patrz, przecie to War przed nami. Ty ubolewasz nad nim, a on tu sobie marzy.
 — War! Dzień dobry!
 Zebrzydowski powstał z ławki na powitanie wujostwa Mohyńskich.
 — Cóż ty jesteś w Krakowie, a my nic o tem nie wiemy? No, drogi chłopcze, to już za wiele z twej strony impertynencji.
 — Ciocia wybaczy, ale jestem taki jakiś...
 Hrabina Oktawja zwróciła się znowu do męża z impetem:
 — Mówiłeś, Guciu, że on zapędzony w tych swoich niedorzecznych projektach, a oto masz! Oto cały War! Zamiast przy narzeczonej, on siedzi na plantach i nawet nas nie poznał i nie zauważył.
 Słowa te wywołały uśmiech na twarzy Wara; zresztą na sam widok hrabiny trudno było zachować powagę.
 Wielka i rubaszna, ubrana była w męski kapelusz filcowy, włożony na bakier, gumowe palto nieokreślonego koloru było dużo krótsze niż suknia, buciki znoszone i duże, jak męskie kamasze, w ręku ogromna laska zagięta, z psią głową na zakończeniu. Twarz czerwoną, czerstwa, roześmiana, w małych siwych oczach błyskała ciekawość.
 — Kiedyż twój ślub?
 — Nie wiem, ciociu. Tymczasem nie mówmy o tem.
 — Masz tobie! Gdzie mieszkasz?
 — We Francuskim hotelu. Miałem jechać do Sęcin.
 — Mówisz, jakby o Paryżu. Cóż to za Sęciny?
 — Majątek kolegi mego, Kmietowicza, pod Stryjem.
 — Cóż za pomysł! Kto jeździ do Stryja! Czy nie lepiej do wuja? — zgorszył się hrabia. — Cóż cię do tych stryjowskich Sęcin pędziło z Warszawy?
 — Chimera!
 — Oto to! Lubię, War, gdy jesteś szczery — rzekła hrabina. — Wolę, żeby chimera nosiła cię znowu po całym świecie, niż żebyś popchnięty przez nią wdepnął...
 — Oktawciu, nie. kończ, on tego nie lubi słuchać.