Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/25

 — Jadłeś Lol śniadanie?
 — Nie, czekałem na ciebie, przegryzłem tylko półgęskę po starce. Mówię ci, te półgęski... delicje...
 — Właśnie, to jedno coś warte.
 Po chwili War rozwalił się w powozie jak na łóżku i ziewnął szeroko.
 — Po kiego djabła tak rano wstałem! Dziś jedziemy do Warszawy...
 — Ja, muszę wracać do siebie...
 — Kpij z tego!... bądź moim swatem!... Przynajmniej będzie jakaś rozmaitość... Zobaczysz mieszkanie Krongoldów. Aa! cymes! wszystko kapie od złota...
 — Miałeś przecie jechać do Uchani?...
 — Do Uchani? Hm, do Uchani?... Chciałaby dusza do raju, ale wiesz, jak ją zobaczę... kaput! znowu się rozumne postanowienie odwlecze...
 — Co daj Boże, Amen — wtrącił Kmietowicz.
 — Chcesz mojej zguby?...
 — Przeciwnie, chcę twojej restytucji...
 — No, więc?...
 — Ale nie w objęciach i nie w worku Krongoldów...
 — Z klatki własnej wleziesz w cudzą i... obcą...
 — Eh rozwalę ją i wylecę w świat po staremu...
 — Więc już do Uchani nie jedziesz?
 — Owszem, pojadę tam po zaręczynach, by odszukiwać resztki dawnych, pięknych złudzeń...
 Westchnął głęboko i nagle krzyknął na stangreta:
 — Jedźże do stu djabłów, bo te wrońska rozkrakane do reszty nerwy ze mnie wywłóczą...
 Konie wpadły już w galop. Wjechali wreszcie do parku. War zwrócił oczy trochę zamyślone na towarzysza i rzekł bezbarwnie:
 — Mówisz, ze połgęsek po starce... delicje?... hm... dobre i to, zobaczymy!... Patrz, Nastusia! Diva!... Ależ się wystroiła!... jak jasny piorun na wiosnę!... wedle znanego określenia cioci Oktawy. Cóż za wełniaki!... A ząbki szczerzy jak małpka... Patrz, jaka fertyczna! Zrobię z niej szykowną pannę służącą dla madame Zebrzy-