Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/164

 — Przepraszam pana, widzę, że byłem niedyskretny, lecz ponieważ mówią o tem głośno...
 — Kto to panu mówił? — wykrztusił War.
 — Słyszałem od kilku panów w cukierni, gdzie umawiałem się z moim przyszłym chlebodawcą. On mi także mówił, że słyszał o tem rano, na giełdzie.
 — Jak o nowej walucie — syknął War i chwycił ręce pani Teresy.
 — Żegnam panią!
 — Panie Edwardzie, co panu? Niech pan zostanie, pan taki wzburzony.
 — Jeszcze raz przepraszam pana bardzo, bardzo — rzekł Jerzy serdecznie — powtórzyłem jakąś plotkę i szczerze tego żałuję. Proszę mi wybaczyć.
 Edward stał jak skamieniały, więc pani Teresa posadziła go na fotelu i usiadła obok. Ale War ukrył twarz w dłoniach i rzekł głosem cichym:
 — To plotka, choć właściwie, może i nie plotka.
 — Więc nie mówmy o tem — przerwała Pobożyna.
 — Niech się pan, uspokoi, proszę.
 Teresa zwróciła się do Jerzego.
 — Pan mówił o przyszłym chlebodawcy? Więc pan już znalazł posadę?
 — Tak, droga pani, dziś przed godziną umówiłem się z panem Bójskim ze Zdołczyc na posadę rządcy.
 — Rządcy? Pan?
 — Niestety tylko, na razie. Muszę się dać poznać, niech ocenią moją pracę. Wczoraj kołatałem do pana w tej sprawie — rzekł Jerzy do Wara — chcąc prosić o protekcję i rekomendację w znalezieniu pracy. Dziś ją znalazłem.
 Zebrzydowski odkrył twarz. Oczy mu gorzały, na ustach miał dziwny uśmiech.
 — Do mnie o protekcję? Pan ze mnie żartuje! Przecie my koledzy w niedoli powojennej. Skądże ja teraz?
 — Ma pan Pochleby, stosunki, niech pan nie bluźni.