Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/145

 — Cicho! Uważajmy tu. Na tych zakrętach na każdym kroku można głowę rozbić. Musimy czekać na nią przy skrytce. Skoro tak poleciła, to znaczy, że wróci. Uspokój się Olga — rzekł Roman łagodniej, bo trzęsła się jak liść i zęby jej szczękały.
 — Romanie, ty mnie ratuj od Borysa, on mnie teraz nie będzie oszczędzał. On mnie, o Boże!... lepiej mnie zastrzel, jeśli nie będzie ratunku.
 — Przysięgam ci, że cię nie dam w jego ręce, chyba sam polegnę.
 — To mnie najpierw zastrzel.
 — Cicho, na Boga!
 — Chryste miłosierny! — złożyła ręce Olga — miej nas w opiece.
 Posuwali się wolno poomacku w zupełnej ciemności. Gdy nareszcie znaleźli się w izbie sklepionej, Olga zgasiła lampę. Pobóg uśmiechnął się.
 — To już zbyteczne, Chazmara nie paliłaby lampy, gdyby nie była pewna, że jej blask żadną się szczeliną nie przesączy:
 — Chodźmy dalej, ja tu nie zostanę, tu za blizko.
 Niepokój Olgi udzielił się i Pobogowi. Ale on jął nasłuchiwać.
 — Chyba strzały? — szepnęła księżniczka.
 — Tak, strzelają.
 — Chryste! pewno Chazmarę rozstrzelali!
 — Nie, to są pojedyńcze odgłosy. Możliwe wszystko, ale wiesz, mam przeczucie, że ona nie da się wziąć, że im się nawet nie pokaże.
 — Pocóżby strzelali?
 — Poprostu Borys chce wywołać kogo z pustych ruin. Zresztą nie wiem?
 — Sądzisz, że to Borys?
 — Nikt inny!
 Posuwając się coraz dalej, znaleźli się przy wnęce, w której była skrytka zawalona kamieniami. Ale Olga chciała iść dalej. Pobóg ją zatrzymał.