Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/136

 — Ale i my się upijemy — rzekł Pobóg — a nam uciekać trzeba na trzeźwo.
 — Już wy się nie bójcie, pan, wywczasujecie się i pójdziecie jak będzie pora.
 Baba jęła opowiadać o napadzie na zamek, o rabunku, wreszcie rzekła:
 — To co oni stąd zabrali, to starczy im wszystkim do końca życia na dobrobyt wielki, ale to co oni tu jeszcze zostawili, ho, ho! i dla was sokoły wystarczy jak przyjdzie pogoda.
 — Kiedyż to nastąpi — spytała Olga.
 Chazmara podniosła dłoń do góry i patrząc mocno w oczy księżniczki rzekła uroczyście:
 — Wtedy, kiedy Borysa nie stanie, kiedy nie szatan a Chrystus zapanuje na ziemi.
 Zapadło milczenie jakby imię wymówione rzuciło swój urok wszechmocny na tych ludzi, niedolą zgnębionych. Wtem Olga rzekła do Poboga, wskazując na Tatarkę:
 — I tę kobietę oni uważają za służebnicę złego ducha i boją się jej.
 Chazmara usłyszawszy te słowa powstała ze swego zydla, podeszła prędko do głównej ściany i odsunęła zasłonę koronkową, przez którą prześwitywał słaby brzask lampki.
 Pobóg i Olga ujrzeli obraz Chrystusa wznoszącego dwa palce jak do błogosławieństwa. Słodkie oblicze i oczy wymowne wizerunku, malowanego przez znakomitego malarza, patrzały na obecnych z taką plastyką wyrazu i życia, że dreszcz przeniknął Poboga i rumieniec gorący okrasił jego smagłą, ciemną twarz.
 — Ot mój Pan — rzekła Tatarka — ot moja wiara! ot temu ja Duchowi służę i wierzę, że On zwycięży. On skruszy złość dzisiejszą, która Mu Oblicze Najświętsze zasłania. Wtedy ci wszyscy co z Niego teraz drwią, wszystkie Borysy ujrzą swoje własne grzechy i włas-