Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/105

 — Jak wróci Wacław, to on obejmie obowiązek — zawołał Tur.
 — Toż miał iść na doktora, nie na leśnika. A jeszcze czy wróci?... Ja tak myślę, że już nadziei mieć nie można. On pewno nie wróci, pewno zginął, bo dałby znać przecie o sobie.—
 Tur zbladł i oczy mu błysnęły gniewem.
 — Będzie tak, jak Bóg da, nie jak prorokuje pierwszy z brzega. —
 Zięba zaperzył się.
 — No, tylko nie pierwszy z brzega, bo i pan nie magnat!... Patrzcie się! Że pan z hrabianką syna ożenił, to myśli, że sam hrabią się stał.
 Tur machnął ręką z gniewem i zniechęceniem.
 — Niech pan nikomu śmierci nie przepowiada, o to najpierw pana proszę, a po drugie, ja nie byłam hrabianką żadną i proszę moją osobą ojcu nie dogryzać — zawołała Dada z oburzeniem.
 Zięba spojrzał na nią z jakąś dziwną błyskawicą w oczach, syknął przez zaciśnięte zęby.
 — I pani będzie tu czekała na męża, który... pewno już dawno ziemię gryzie...
 — A panu nic do tego. Milcz pan! Chcesz być puszczykiem, to idź wróżyć źle gdzieindziej! — huknął stary Tur i straszny z wyrazem tępej rozpaczy w oczach, posunął się w stronę Zięby.
 Dada podbiegła i chwyciła go za ręce.
 — Niech się ojciec uspokoi, proszę. Poco sobie zdrowie psuć?
 Mówiąc to, wskazała oczami Ziębie, aby wyszedł. Leśnik znikł za drzwiami. Wtedy Dada posadziła Tura na krześle i stojąc przy nim głaskała go po siwych włosach, przemawiając do niego serdecznie.
 — On już poszedł sobie, niech się ojciec uspokoi, nie trzeba się tak unosić... nie trzeba...