Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/100

 — Przywiozłem list do pani i do pana Tura, a na poczcie jest do odebrania przesyłka.
 — Przesyłka? — spytała zdziwiona.
 — Tak, jakiś duży pakiet, zawartość: książki.
 — Książki? skąd?
 — Nie wiem, jest pewno na kwicie, a oto list do pani. —
 Dada spojrzała i krew uderzyła jej do głowy. Poznała charakter Strzełeckiego.
 — Jakiś widać miły liścik — rzekł oddawca z nieśmiałym umizgiem.
 Turowa ściągnęła brwi.
 — Czy może mi pan pokazać list do ojca i kwit na przesyłkę?
 — Proszę pani.
 Nowy rumieniec wytrysnął na twarz Dady. List i przesyłka były także od Strzełeckiego. Opanowała się.
 — Ojca pan nie znajdzie w domu, poszedł na obchód na Wielki Las.
 — A to ja tam podjadę, może pani się przysiądzie, podwiozę.
 — Dziękuję, jeszcze nie skończyłam obchodu.
 — I pani się tak codzień męczy? Pan Tur pozwala?
 — To dla mnie tylko przyjemność. Lubię las.
 Podała mu znowu rękę.
 — Dziękuję panu i do widzenia. Muszę podążyć w swoją stronę.
 Chłopak stał niezdecydowany. Dada zawahała się. Tak bardzo pragnęła pozostać sama, by przeczytać list od niego. Czekała.
 — Niech pan jedzie do ojca na Wielki Las, tam go pan zwabi trąbką i wracajcie na gajówkę. Ja będę z powrotem za pół godziny.
 Leśnik ociągał się długo, patrzał na nią podejrzliwie, chrząknął, chciał coś mówić, lecz nie miał odwagi. Wreszcie gdy już zbierał lejce do odjazdu, spytał nieśmiało.