Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/70

 Był prędki i w gniewie gwałtowny. Mściwości nie znał.
 Za jakieś małe przewinienie wyokładał raz szpicrutą chłopca stajennego aż do krwi. Gdy jednak usłyszał jego jęk, wycałował go jak brata i oddał mu całą swą pensję miesięczną i złoty zegarek.
 O sprawach erotycznych również nie zapomniał. Co tydzień zmieniał ideały. Kaśki, Marysie, Kostki — były przez niego opiewane i rysowane w różnych pozach. Zachowywał zawsze estetykę i etykę w tych przelotnych słabostkach, tak, że ordynat, czujny i pod tym względem, nie mógł mu wyraźnie nic zarzucić.
 Bohdan ożywił nietylko Głębowicze, ale i okolicę. Wszędzie go było pełno. Gdy pod koniec lata przyjechał do Głębowicz hrabia Herbski, nie poznał na razie Bohdana. Dawny nicejski hulaka i gracz zmienił się powierzchownie na lepsze. Trochę zmężniał i nabrał cery. Ruchy miał spokojniejsze, w twarzy wyraz wesoły, junacki, ale jednak inny, niż dawniej.
 — Cóż ordynat zrobi z tym narwańcem? — pytał hrabia Dominik.
 — Wykieruję go na porządnego Michorowskiego — z uśmiechem odrzekł Waldemar. To będzie człowiek, tylko trudny do prowadzenia, jak młody źrebiec arabski.
 — Ordynat go okiełzna.
 — Nie, okiełznać nie chcę. Wprowadzę go tylko na właściwą drogę. Sam poleci!
 — Na łeb, na szyję — i skręci kark! — dodał Herbski.
 Waldemar zasępił się.
 — To będzie człowiek — powtórzył w zamyśleniu.
 — Kimże on chce być?...
 — Administratorem. Do tego ma spryt. Zdolności do matematyki bajeczne, energja, rzutkość, pewna ścisłość wykonawcza, słowem: materjał jest.
 — Ale musi nad sobą pracować, żeby się wyrobić.
 Herbski kręcił głową powątpiewająco.
 — Zawsze to już będzie ni to, ni owo — rzekł apatycznie. Nie pan i nie pracownik. Na pana nie posiada środków, a do pracy nie stworzony.
 — Człowiek stworzony jest do wszystkiego, jeśli musi — odparł ordynat. — Wykształcę go u siebie i dam mu posadę u obcych. Niech zarabia na chleb, bo go inaczej nie będzie miał.