Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/55

 — Pan głupstwa plecie, zamiast myśleć poważnie. Sytuacja nader przykra.
 Młodzieniec zdawał się nie słyszeć. Szedł za biegiem własnych myśli.
 — Żałuję, że nie jestem taki głupi, żeby się strzelać. Zrobiłbym frajdę gazetom europejskim. Może i warto?...
 Brunet powstał.
 — Chodźmy do domu. Za dużo pan mówi.
 — A cóż będę robił? Tylko głos mi pozostał no, i kilka garniturów na zmianę. Siedź pan, trzeba się namyśleć.
 — Nad czem?
 — Jak najłatwiej fajtnąć na tamten świat.
 — Et!
 — No więc co?
 — Niech pan zadepeszuje do domu. Przyślą.
 Twarz młodzieńca spoważniała w jednej chwili. Rzekł twardym tonem:
 — Za nic! Matki prosić nie będę. Wyrzekła się mnie — żem łajdak. Niech i tak będzie.
 Zamyślił się smutno i zwiesił głowę.
 Ordynat, odwrócony dotąd bokiem, spojrzał na niego i zadrżał. Błysk gwałtowny rozjaśnił twarz Waldemara.
 Młodzieniec siedział nachmurzony z wydętemi wargami i z brwią silnie zmarszczoną. Jego oczy pociemniały jeszcze; były jak ze stali. Rzekł głucho:
 — Przehulałem całą swoją schedę; nic mi się od matki nie należy, a żebrać nie będę.
 — Więc cóż pan zrobi?
 Chłopak wyprostował się.
 — Zostanę kelnerem.
 — Et!...
 — A pan tylko to umie. Chodźmy!
 Brunet wstał ociężale.
 Ordynat podniósł się również. Twarz jego była prawie obojętna. Podsunął się do młodzieńca i dotknął jego ramienia.
 — Kto pan? Czego pan sobie życzy?! — zaperzył się chłopak, już zły.
 — Poczekaj.
 — Cóż to znaczy?! Jak pan śmie w ten sposób kogoś zaczepiać.