Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/131

 — Prosiłabym babcie o błogosławieństwo, gdyby... gdyby to nie było szczytem komedji.
 Wybiegła z pokoju.
 Rozmowa z Jerzym ułożyła się odrazu, bez wstępów.
 — Pan chciał się ze mną pożegnać, więc pan wyjeżdża? — spytała Lucia po przywitaniu.
 Brochwicz był jak martwy, obszyty w sztuczną obojętność.
 — Tak, jadę jutro rano.
 — Dokąd?
 — To mniejsza...
 — No, przecie nie na zdobycie bieguna?
 Zmarszczył się, usta mu drgnęły.
 — Czy nic lepszego niema mi pani do powiedzenia?
 — Owszem... jeszcze coś — odrzekła Lucia innym tonem i usiadła na pluszowej kanapce.
 Hrabia stał przy oknie, założył ramiona na piersiach i patrzał na nią takim wzrokiem, jakby oczekując nowego szyderstwa.
 Baronówna chwilę zmagała się z sobą, poczem śmiało podniosła głowę.
 — Czy pan mnie... stale kocha? — wypłynął cichy szept z jej ust.
 Jerzy oburzył się.
 — Pani wie o tem najlepiej!
 — No, a ta... wenecjanka?... Ta, która usidłała pana na lagunach?
 Głos Luci trochę syczał.
 Brochwicz nie poruszył się, tylko ogień czerwony przefrunął przez jego twarz.
 — Więc pani o tem wie? Więc panią to interesowało, może niepokoiło?
 Ożywił się nagle; głos jego stał się cieplejszy.
 Lucia odparła obojętnie.
 — Wiedziałam, bo zbyt głośno szeptano o tem w buduarach, interesowałam się zaś o tyle, że sądziłam, iż pan uleczony.
 — A czy pani wie, dlaczego tamta mnie porywała? dlaczego mdlałem w jej uścisku, dlaczego.... szalałem?
 — Ach! nie badam psychologji pańskich namiętności.
 — Więc ja pani to wytłómaczę. Ta piękność wenecka miała kolor włosów pani, kolor jej oczu i imię miała Lucji „Luci“...